gömdüler tüm renkleri
beyazla sarıp sarmalayarak
kan ağladı kırmızı
karalar bağladı siyah
O kıyımın olduğu yaz henüz 14 yaşındaydım. Bozkırın sesleri: Kuşlar, böcekler, dalın, çiçeğin sesleri. Tüm bunları, bölen, susturan ‘’ O AN’’ zamanın, anın kapkaranlık olduğu andı. Seslerin çığlığa, nefesin kavrulduğu, bakışın perdelendiği kara bir temmuzdu. Yankılanan çığlıklar, pencere camına atılan bir candı. Pencerelerde kırılan cam değil, ‘’can’’ dı. Pencere Canları. İşte yaşanmış bu kıyım o yaşımda onulmaz bir iz, yara bıraktı bende. Temmuz demek kıyım demek, kırılan camlar ve canlardı.